Coś ostatnio odbiegłam od książek, a przecież jestem czytającym
Gremlinem. Pora więc na chwilę wrócić do głównego nurtu. Ponieważ z okazji
świąt niemożliwie się najadłam, jestem w dobrym nastroju i nie chce mi się pisać
nic wrednego, zaserwuję więc entuzjastyczną recenzję „Dzieci demonów” J. N
McDermotta, które spokojnie mogę uznać za jedną z najlepszych książek jakie
trafiły w moje ręce od długiego czasu i dobrą zapowiedź 2012 roku dla fanów fantastyki.
Główny bohater powieści – Jona jest strażnikiem miejskim, może bardziej
brutalnym od innych, może nie koniecznie dobrym człowiekiem, ale stara się
wieść w miarę normalne życie, na tyle na ile to możliwe dla kogoś, kto jest
potomkiem demonów. Ani jego koledzy z
pracy, ani przestępcy, których ściga nie wyczytają tego z jego twarzy, ale
wystarczy kropla jego krwi, aby przepalić materiał, rośliny, które się z nią
zetkną zwiędną, ślad jego śliny na jabłku lub butelce z której pił, a nawet sam
jego dotyk, nie mówiąc już o seksie są w stanie doprowadzić zwyczajną osobę do poważnej
choroby i śmierci. Wystarczy, że ktoś taki jak on mieszka w danym miejscu zbyt
długo, żeby przesiąkło jego skazą, a jeśli zbyt długo nie pierze ubrań zacznie je
niszczyć jego własny pot – skażony pot dzieci demonów.
Ktoś taki jak Jona nie może nikomu zdradzić swojego sekretu, żeby nie zginąć,
nie może nikomu zaufać, a tym bardziej pokochać. Dlatego, będąc kimś takim jak
Jona trzeba bardzo uważać, pilnować się na każdym kroku i nie dopuścić do tego,
żeby nasz sekret wyszedł na jaw. Bo wtedy można skończyć jako odcięta głowa z
której dwójka Wędrowców – ni to wilków, ni to ludzi służących bogini Erin
odczyta nasze wspomnienia, emocje i sekrety, które mogą zaszkodzić innym, takim
jak my.
I to właśnie do odciętej głowy Jony zaczyna się ta historia. Wilcza
tropicielka przejmuje z niej wspomnienia, aby zagłębić się w zawikłaną historię
jego życia tropem, którym podążymy wraz z nią. Poprzez obskurną dzielnicę
ubojni nazywaną Zagrodami, miejskie kanały, zatłoczone karczmy i brudne ulice
bezimiennego miasta poznamy historię mężczyzny, jego ukochanej Rachel i
trzeciego dziecka demonów – Salvatore.
Historia Jony, to w dużej mierze cofanie się w czasie i chociaż od
początku wiemy, że główny bohater zginie, to książka jest absolutnie wspaniała.
Oryginalna fabuła, doskonale poprowadzona narracja, świat, w którym czytelnik
zanurza się od razu, brak zbędnych opisów oraz doskonale zbudowane napięcie –
sprawiły, że przeczytałam ją zbyt szybko i zbyt zachłannie, dlatego na pewno
jeszcze wrócę do „Dzieci demonów” i z wielką przyjemnością przeczytam kolejny
tom.
„Dzieci demonów” to chyba najkrótsza, z książek wydanych w serii „Fantastyka” przez Prószyńskiego
i S-ka a po jej przeczytaniu zrozumiałam, że dobra książka jednak nie musi być aż tak długa jak mi się dotychczas wydawało. Choć może się to jeszcze zweryfikuje, bo w końcu "Psia ziemia" jest przewidziana na trzy tomy.
Książka też obala inną prawidłowość - mianowicie tuż przy nazwie na każdej książce z tej serii znajduje się informacja –
„Najlepsze książki na świecie” z nieśmiałym dopiskiem „prawdopodobnie”. Niestety kilkukrotnie miałam okazję się
przekonać (patrz „Wichry archipelagu”), że to stwierdzenie bywało
dodane przez wydawnictwo mocno na wyrost, jednak w przypadku „Dzieci demonów” nie mam żadnych wątpliwości – słowo
„prawdopodobnie”, można tu spokojnie wykreślić grubą kreską.
Tytuł: Dzieci demonów
Autor: J. M. McDermott
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka 2012
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz